We waren in de jaren tachtig al eens in Lourdes geweest, mijn ouders, mijn broer en zus en ik. We waren toch in de buurt en het leek mijn ouders zinvol om kennis van deze bedevaartsplaats op te doen. Wij, de kinderen, hadden er nogal lacherig over gedaan.

Het ontbrak ons in de eerste plaats aan elk geloof over het wonder dat daar zou hebben plaatsgehad. En dat zieken en nooddruftigen er kracht danwel genezing zouden kunnen vinden schoven we al helemaal opzij als ‘Belachelijk’ of ‘Niet meer van deze tijd’. Wel zagen we de immense toeristenindustrie die maar al te graag een graantje wilde meepikken van wat wij bestempelden als goedgelovige simpele zielen. Iemand met een greintje verstand zou zich daar nooit laten zien, was onze rotsvaste mening. Bovendien waren er teveel rolstoelen en regende het. Na een dag togen we verder. Mijn ouders waren ongetwijfeld teleurgesteld in onze houding.

Alles veranderde toen mijn vader ernstig ziek werd. Op zijn verzoek gingen we weer naar Lourdes. En ineens verbleekten die handelaren en kooplieden tot een onbelangrijk randgebeuren. De aanwezigheid van zoveel lotgenoten bleek de kern van het verschijnsel te zijn. We stelden ons ervoor open en baadden in de warmte die zij ons gaven. Eigenlijk, zo denk ik achteraf, is Lourdes één van de eerste zelfhulpgroepen.

Na die keer zijn we nog een keer geweest. En nog een keer. In totaal ben ik, als ik me niet vergis, vijf keer meegeweest. En elke keer weer was het een soort thuiskomen – ook voor mij, ongelovige dat ik ben.

In 1987, twee jaar voor de dood van mijn vader, kregen we een videocamera mee van familie. De opnames die ik daarmee maakte zette ik op mijn school over op een VHS-band. Voor ieder van ons één.

De kwaliteit van die band ging de laatste tijd met sprongen achteruit. Het was Brrrr die op het voor de hand liggende idee kwam om de film over te laten zetten op dvd. Gisteren was de schijf klaar en voor het eerst in jaren keek ik weer naar de beelden uit die tijd.

[Hier zie je mijn ouders de trap afkomen op het vliegveld nabij Lourdes. Meer krijg je niet te zien. Dat is te privé]