Argwaan en schuld

Wie nooit de afstand heeft gekend waardoor iemand zich gescheiden kan voelen van wat hem overkomt, weet niet wat lange afstanden eigenlijk zijn. Lidy van Marissing

We gingen nog slechts op gepaste afstand van De Anderen naar buiten. Zij waren immers gevaarlijk, mogelijk fataal, dodelijk zelfs. Maar hoewel we alle maatregelen die ons waren voorgelegd minutieus opvolgden, kon dit niet voorkomen dat ik verzonk in een diepe poel van schuldgevoel.

Waar Dostojevski’s Raskolnikov nog een dubbele moord had gepleegd die zijn plagende geweten verklaarde, bestonden mijn dwalingen uit niet meer dan een wandeling in de buitenlucht en een boodschap in de supermarkt.

De normen hadden zich blijkbaar razendsnel aangepast aan deze tijden van opgelegde isolatie.

Als ik De Anderen al niet kon vertrouwen en mezelf zowat onwaardig achtte voort te gaan – wat was dan nog eigenlijk de zin van dit bestaan?

Het Einde wachtte niet om de hoek, realiseerde ik me, met zijn kille zeis en zwarte kap, maar huisde al die tijd al in mij.

Ik kon er niks aan doen, ik moest naar buiten.

Standaard