Per toeval – maar laten we daar vooral niet over kibbelen – kreeg ik de plantende artiest aan de lijn. Hij moest mij niet hebben, maar toen dat toch zo was, bleven we even hangen om over kunst te praten.

Hij had namelijk een plan.

Om heel eerlijk te zijn, had ik geen idee waar hij het over had gehad, toen we het gesprek eenmaal hadden beëindigd. En of hij me misschien ergens om had gevraagd, omdat hij me toch aan de lijn had. Geen idee.

Kunstenaars, hè.

Gerijpt door ervaring had ik hem afgehouden. Of, liever gezegd, vaag geantwoord. We zouden het er nog wel een keer over hebben, ofzo.

Maar toen kwam het. Nadat ik had opgehangen. Dat ik toen ineens die dreun in mijn bakkes kreeg.

Bam!

En nog een keer: Bam! Bam!

Mijn hemel, wat mis ik die rare kunstwereld, dacht ik.

Alsof ik dat niet allang wist.