Geduld en hoop reizen samen. Waar je de één treft, is de ander nabij. Ze sterven als laatst, schreef de dichter. Als dat zo was, dan was ik dood.

Ik verwachtte niets en verlangde nog minder.

Het sneeuwde.

Lief was uitgetrokken en had me gelaten zoals ik wilde. Ik luisterde Bach en later Verdi – een gulden samenspel tijdens deze vrijwillige afzondering.

De tijd bestond alleen uit noten en maten – voorlopig dan toch. Er was geen straks en waar ik vandaan kwam, deed er niet toe. Vooralsnog.

Er was geen geduld en er was geen hoop, want er was even niks te wensen of te verlangen dan dat wat er al was.

Volgens de dichter was ik dus dood. Ik wilde dat het nooit zou eindigen.

Als dat het was, dan had hij misschien toch gelijk: ik hoopte alsnog.

Het maakte eigenlijk niet uit. Ik moest alleen nog wat geduld hebben.