Het was domweg een samenloop van toevallige omstandigheden. De eerste was de wel erg leuke jongen die langs de kade liep waar ik op een terras oesters zat te eten en die ik wel moest nastaren. De tweede was het koppel dat, elkaar stevig vasthoudend, net op dat moment voor mijn doelwit langs kuierde. De koppeljongen zag me kijken.
“Zit niet zo naar mijn meisje te loeren!” boosde die. Het klonk niet echt vriendelijk. Ik voelde me meteen flink rood worden.
“Ik keek helemaal niet naar haar.” verdedigde ik mezelf. En toen, om een reden die ik wel nooit zelf zal begrijpen: “Maar naar hem.” Koppeljongen had daarna eerst enkele momenten voor zichzelf nodig.
“O.” zei hij dan. “O.” De greep om zijn vriendin werd er niet echt minder om.
“Homo.” hoorde ik toen ze verder liepen. Ik dorst ze niet na te staren. En de leuke jongen was ook al weg.
Correcte conclusie van hem.
{Mowl: ik kon ’t niet ontkennen.}
Why do you always feel
obliged to give
an explanation ?