Dat is de mens in zijn ware gedaante: hij scheldt op zijn schoenen, terwijl de schuld bij zijn voeten ligt. Samuel Beckett

In afwachting van zijn zoon was hij gaan zitten. Om zijn nek hing een kastje, dat via een dunne leiding om de paar tellen zuurstof naar zijn neus pompte. Hij knikte glimlachend.

“Ik gebruik het eigenlijk alleen met dit soort weer.” zei hij – het klonk welhaast verontschuldigend.

“Ik heb altijd al last gehad van te weinig lucht.” zei hij. “En daar kwam later nog spierverstijving bij. Begin dit jaar voelde het alsof ik op een matras van vlijmscherpe messen sliep.”

Hij tuurde naar de deur waaruit zijn zoon zou komen.

“We weten nu pas dat het erfelijk is.” zei hij. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen. “Mijn zoon blijkt het nu ook te hebben. Als we…” Hij maakte de zin niet af. “Kijk, daar is hij!” riep hij.

Een jongen van een jaar of twintig schuifelde in de armen van de man.

“Dit is mijn zoon.” zei hij.