Vroeger leden de mensen in stilte, nu zijn ze te gast in talkshows. Bob Thaves

De stukjesschrijver rolde een sigaret totdat hij wat mocht voorlezen voor de mensen. Ik had hem nog nooit eerder in het echt gezien – en nu zat ik zomaar bij hem in de buurt: en nog gratis ook.

Eigenlijk zag ik hem maar half. Mijn rechteroog was ontstoken. Het leek alsof ik eindeloos moest huilen.

Plotseling zag hij mij. Of mijn druppeloog. Zijn blik vergrendelde en liet me niet meer los. Hij staarde me strak aan en bleef me peilen voor wat in korte tijd een eeuwigheid werd. Ik knipperde nadrukkelijk en keek een andere kant op, maar dat hielp allemaal niets: de stukjesschrijver bleef me doorlopend doorboren. Daarbij glimlachte hij geen moment – maar dat deed hij toch al bijna nooit, had hij al verteld.

Op het moment dat er een grote traan over mijn wang vloeide kreeg hij het woord.

Typisch schrijvers, dacht ik, Net als het ertoe doet, kijken ze weg.