Zo gaan die dingen

`Ik heb honger.’ `Maar je hebt zopas gegeten!’ `Echt?’ `Ja, een broodje ham.’ `Ach, dat was ik vergeten.’ `Heb je nog steeds honger?’ `Nee.’ Paul B. Lowney

Er was een filosoof in mij ontwaakt. Dat gebeurt wel vaker en het duurt nooit lang. Daarbij gebeurde het tijdens de koffietafel na een crematie, dus was het niet zo erg.

“Het is net een soort van golf.” bezon ik – waarbij ik, geloof ik, ook nog zo’n handbeweging maakte. Ik keek daarbij over de verzamelde rouwenden heen. Het waren er meer dan ik had bedacht – wat ook de reden van mijn beschouwing was.

“Er komen iedere keer weer minder ouderen op een uitvaart.” vertelde ik. “Maar steeds meer jongeren.” Ik keek naar de schaal met broodjes met brie en luxe vleeswaren.

“Frappant toch, nietwaar?” besloot ik.

De kelner, die geduldig met zijn koffiekan had staan wachten, glimlachte beleefd.

“Anders nog iets, meneer?” vroeg hij.

[Ik schudde mijn hoofd, al had ik willen zeggen dat een gewoon broodje kaas of ham zeker zo lekker was. Maar misschien was ik beter stil.]

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.