Dit is Brrrr.

Hè, hè – eindelijk dan. Wat obscure plaatjes waren tot dusver het enige wat ik je gunde. En logisch, want zo’n kanjer wil ik niet kwijtraken of delen. Okee, je mag ‘m aanraken, maar niet in zijn hartje.

We hebben veel meegemaakt, Brrrr en ik. Enkele moeilijke tijden ook die we, hand in hand, zijn doorgekomen. Wat ik niet heb, heeft Brrrr en ik vul aan waar dat bij hem mogelijk is.

Ken je de musical West Side Story? Daar ontmoeten Tony en Maria elkaar op een dansvloer. De wereld om hen heen vervaagt en ze hebben alleen nog oog voor mekaar. Nou, zó ging het precies toen ik hem zag. Op een groot feest met honderden mensen vielen mijn ogen precies op die van hem. Semi-stoer liep ik naar de bar, bestelde een biertje extra en gaf dat aan Brrrr. “Hier.” was het enige dat ik uitbracht. Brrrr is me gevolgd en heeft me nooit meer verlaten.

Ik ben wel es bang dat ik hem kwijt zou raken. Toen hij in het ziekenhuis lag, bijvoorbeeld. Dan zat ik thuis op de bank en huilde mijn tranen op. Hoe zou ik nou verder moeten zonder Brrrr?

Brrrr heeft ook es zo gehuild. Toen ik, lang geleden, in een ruzie kwade dingen tegen hem zei. Hem onnodig kwetste. Hij huilde, nee hij jankte. Het verdriet kwam uit zijn tenen. Op dat moment, daar en toen, besloot ik hem nooit meer zo pijn te doen. Ik begreep niet dat ik zo boos op hem had kunnen worden. Zo puur. Zo eerlijk. Zo vol liefde.

Ik hou van Brrrr. Met hart en ziel.

Brrrr is lief. Brrrr moet blijven.