 |
|
“Wat doe jij nu al thuis?” vroeg Brrrr. Ik smeet m’n jas in een hoek en ging op de bank liggen.
“Buikpijn.” kreunde ik met gevoel voor dramatiek. “Kramp. Kussen.” Ik wees naar een kussen. Brrrr gaf het me. Ik legde het op mijn buik.
“Oef.” zuchtte ik. Dat voelde meteen al beter. In mijn ooghoek zag ik iets bewegen. Ik keek. Miesje rekte zich uit.
Oja! Dat was een idee! Een warme poes op mijn buik – dat moet zowat het paradijs zijn.
“Miesje, kom maar.” noodde ik haar. Tot mijn stomme verbazing gaapte ze en sprong toen de stoel af. Langzaam kuierde De Warme Belofte op mij af.
“Kom.” zei ik nog een keer toen ze voor de bank ging zitten. “Lekker liggen.”
Ik kon haar zoenen toen ze ook werkelijk op de bank sprong, naast mijn hoofd, dicht bij mijn hand. Ik hoorde haar spinnen. O, geve dat ze op mijn buik zou willen klauteren! Ik zou haar een extra bakje eten geven.
Maar Miesje had een eigen plan getrokken. Ze spinde alleen maar en duwde haar hoofd tegen mijn hand. Ik moest haar kroelen. Genotzalig vertrok haar gezicht.
“Ik geloof dat zij denkt dat wij er voor haar zijn.” zei ik tegen Brrrr.
[Op geen manier was zij te bewegen mijn buik te beklimmen. En terwijl dat nog wel zo heilzaam is. Ik heb het moeten doen met mijn eigen jeugdig herstelvermogen en een warm kussen. En, o ja, Pim. Want voor op je liggen moet je bij hem zijn.]
Daar hebben wij Appie voor en die doet daar nooit moeilijk over.
{Mowl: maar Appie is dan ook een hond. Of zoiets.}
Dat doet mijn kat nou ook altijd, en geeft me dan zo’n blik van ‘ik ben je verpleger niet’. En ik maar denken dat katten altijd op stress plekken gingen liggen…mooi niet.
{Mowl: het is volgens mij een marketingleugen.}