 |
|
‘Klikklak’ hoor ik iemand naderen. Ik zit op het bankje in de voortuin. Een haag beneemt me mijn directe kijk op de straat. Voordat ik iemand zie langslopen heb ik hem of haar al een tijdje gehoord. Het spel is te raden wat ik zal gaan zien. Dit is een makkelijke.
En inderdaad. Even later komt er een vrouw voorbij met naaldhakken. Het typje ‘young and in control’. Net wat ik dacht. Eén-nul.
Het volgende geluid komt van de andere kant. Het klinkt zwoegend. Niet meer zo jong, schat ik. Een man ook. Hij draagt iets. Een tas met glas.
Weer heb ik het bij het rechte eind. Een man van middelbare leeftijd sleept een tas met lege flessen met zich mee. Twee-nul, score ik.
Dan hoor ik iemand zingen. Iets van Frans Bauer, meen ik. En ik hoor huppelen. Da’s lang geleden, denk ik, dat ik iemand heb zien huppelen. Het lijdt geen twijfel: d’r komt een kind langs dat waarschijnlijk in het park gaat spelen.
Ik hoef niet lang te wachten op het antwoord. Er komt een lange jongeman voorbij. Hij draagt een Bob Marley-t-shirt. Zijn rasta-haar danst in de lucht als hij op en neer gaat. Daarbij zingt hij – verdomd, het is Frans Bauer.
[Voorbij de haag houdt hij op met huppelen en gaat hij lopen zoals dat eigenlijk hoort. Loom en stoer. Deze man kent de regels van deze tijd, dat zie je zo. Een paar meter verder stopt ook het zingen. Dat was ie nog even vergeten.]
Waarom laat jij mensen stoppen met zingen en huppelen?
{Mowl: volgens mij kwam het door het einde van de haag.}
Dit spel kan zou op TV! zou dit de redding voor Tien kunnen betekenen?
{Mowl: helaas, RTL is me voor.}