Ik ben chagrijnig. En flink ook! Wees blij, dat je me niet bent tegengekomen, de laatste dagen.

Ik snauw naar Brrrr, duw de katten van me af, ja, ik heb zelfs mijn moeder een grote mond gegeven. Terwijl ze me alleen maar opbelde om me iets onschuldigs te vragen. (Natuurlijk heb ik later mijn verontschuldigingen aangeboden. Maar toch. Zoiets doe je niet bij je moeder.)

Het is die verdraaide gordelroos. Of beter gezegd: de pijn die erbij schijnt te horen. Ik kan niet zitten, staan of liggen. En dat zijn, volgens mij, toch net de drie basishoudingen van een mens.

Pijn maakt een ander mens van me. Een bijzonder onaangenaam mens, dat kan ik je verzekeren.

Dus blijf voorlopig maar bij me uit de buurt.