Of het door de sterfelijkheid kwam waarmee ze nog maar kort geleden werd geconfronteerd of de melancholie van de eindejaarstijd waarin we waren terechtgekomen of misschien een mengeling van allebei en meer, het deed er niet echt toe – ze las in elk geval de dagboeken terug van toen ze nog een pubermeisje was.

“Het is alsof ik het verhaal van iemand anders lees,” vertrouwde ze me toe, “zoveel komt er mij onbekend voor. Niet alleen de gebeurtenissen die ik beschrijf, maar ook de namen van klasgenoten: ik heb vaak geen idee over wie ik het heb.”

Ze veegde een lok uit haar gelaat.

“Of dit:” zei ze, “dat ik dan lees van mijn moeder, dat ze jarig was en dat ik dan denk: mijn hemel – ik ben nu ouder dan zij toen was.”

Er kwam een glimlach op haar gezicht.

“En ik vond haar toen al een dinosaurus,” zei ze.