Vandaag wil ik het es hebben over Pim. Voor een zondag is dat altijd een makkelijk thema en de ervaring leert dat jullie dat wel net zo prettig vinden.

Pim is onze jongste. Hij gaat op zijn achterste pootjes staan om ons kopjes te kunnen geven en is liever dan je bij een kat voor mogelijk zou houden. Daarom waren we ook hoogst verbaasd, ja, bijna veront­waardigd, toen we de afgelopen weken tot twee keer toe hoorden refereren aan hem als ‘die ouwe kat’.

Oud? Pim?

Goed, hij is nu negen jaar en da’s – omgerekend in mensenjaren – toch al tegen de pensioengerechtigde leeftijd aan, maar het is nog een kwiek ding, hoor! Het is geen wildebras, okee, maar dat zegt toch niks over zijn jeugdige elan?

Pim is een poes die graag thuis blijft, bij ons, za’k maar zeggen. Hij is geen poezenpoes. Hij is meer van de mensen. Ja, nou en?

Om ‘m dan oud te noemen?

Tss.

[Vannacht droomde ik weers es van hem. Hij wandelde buiten door veertig centimeter dikke sneeuw met zijn beste kameraad, de sint-bernardshond. Samen bespraken ze de talmoed. Pim blijkt niet alleen gecastreerd, maar ook besneden.]