De nuance

Uit het feit dat iets niet wit is, moet men nog niet opmaken dat het zwart is. Fernando de Rojas

Uit het feit dat iets niet wit is, moet men nog niet opmaken dat het zwart is. Fernando de Rojas

“Het is druk op het spoor.” deelde de luidsprekerstem in de gestrande trein mee. “We moeten nog een tijdje wachten.” En na enkele momenten, als om de spanning te verhogen: “Hoe lang dat gaat duren weet niemand.”

Verveeld en vooral niet-verrast keken de vervoerden voor zich uit. Alleen de jonge vrouw die tegenover me zat reageerde echt.

Ze had zwart geverfd haar, waartegen haar bleke teint behoorlijk afstak. Een zwart-witte keffiyeh was om haar hals gewikkeld en over haar zwarte jas droeg ze een schoudertas met zwarte-witte driehoeken. Uit die tas haalde ze een boek.

Ik bekeek de omslag. Een dode witte duif op een zwarte achtergrond. Ze sloeg het boek open en las. Er verscheen een zachte glimlach op haar gezicht. Het wachten was ineens geen last meer.

[Over de liefde heette het boek. Het jongste werk van Doeschka Meijsing. Misschien moet ik het ook maar eens lezen.]

Standaard

3 gedachten over “De nuance

  1. Possum schreef:

    I think, the art of waiting
    without frustration, is:
    doing something else in the meantime.

    {Mowl: en daar dan ook nog es de schoonheid van zien.}

    • Anne schreef:

      Wachten op iets, of gewoon weg op niks, vind ik vaak best leuk. Eén van mijn top 10 tijdverdrijf is gewoon ergens op een terrasje zitten en naar mensen kijken. Groot, klein, lelijk, mooi, lawaaierig of stil, rood groen of geel je ziet soms wel wat voorbij komen. Ik voel me daarna vaak heel erg relaxed. Gewoon het besef dat het altijd nog veel erger had gekund met mezelf 😉

      {Mowl: ’n mens blijft toch vergelijken, nietwaar?}

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.