Het gedicht slaapt in het alfabet
De dichter wordt wakker in het gedicht. Adonis

Ik moest even voelen of hij ’t was. Hij was ’t.

De eerste dichter van de voorleesavond was ’n jongere, knappere Ramsey Nasr. Hij noodde mij ’t toneel op, waar ie me omdraaide. Hij kwam vlak achter me te staan, met z’n lippen tegen m’n oor — bijna als ’n kus. Ik hoorde de adem door z’n neus stromen: in, uit. Ingehouden opgewonden, dacht ik. Dan begon de dichter met z’n gedicht, fluisterend, bijna onhoorbaar. Alleen Dan zullen we altijd samenzijn, aan ’t eind, kon ik verstaan. ’t Publiek moest niets hebben meegekregen, dacht ik.

Dan kantelden we en lagen naakt tegen mekaar aan. Ik, gebogen in z’n armen. M’n ogen vielen langzaam dicht. Dan schrok ik op: hij was ’t toch wel? Ik moest even voelen of hij ’t was.

Hij was ’t.