Inflatie: geld op sokken. Toon Verhoeven

De meisjes klampten me aan op straat.

“Meneer, mogen wij uw schoenen poetsen?” vroegen ze. “Voor twee euro per schoen?”

Ik keek naar Lief en weer naar de meisjes. En vertelde dat mijn schoenen al gepoetst waren – wat niet zo was, maar dat deed er niet toe.

“Wat leuk, dat die meisjes zo wat geld proberen te verdienen.” zei ik Lief, toen we waren verder gelopen.

“Dat deden we vroeger ook.” zei ik. Ik negeerde dat Lief bij het woordje ‘Vroeger’ dieper in zijn kraag dook. “Heitje voor een karweitje, heette dat. Dat is een kwartje,” legde ik uit, “een heitje.”

Ik stak mijn handen in mijn jas.

“Tja.” zei ik afrondend. Intussen had ik zitten rekenen.

“Twee euro…” draalde ik.

“Wat?” vroeg Lief.

“Twee euro.” herhaalde ik. “Per schoen.”

Ik draaide me om. In de verte hielden de meisjes iemand anders staande.

“Niet doen!” brulde ik. “Het zijn afzetters!”