“Om een voorbeeld te noemen,” zei hij – waarmee ik in de gaten kreeg dat hij op dreef raakte – “kijk eens hier: het ultieme bewijs dat de aarde eigenlijk twee zonnen heeft. Let wel: twee, niet één. En dat de complete mensheid de complete geschiedenis is voorgelogen om maar te denken dat we rond een enkelvoudige ster draaien.”

Hij keek ontdaan.

“Hiervan zijn dus veel mensen echt overtuigd,” zei hij, “en er zijn geen argumenten tegen gewassen – want als je vraagt naar bronnen of het überhaupt waagt deze bijzondere theorie in een kritisch daglicht te zetten en te toetsen aan wetenschappelijke criteria, ben je een schaap dat altijd klakkeloos de herder, dus de leiders volgt.”

Vermoeid ging hij achterover zitten.

“Vroeger,” zei hij, “in de dagen voor internet, moest je nog weten waar je het over had. Maar vandaag…”

Hij schudde zijn hoofd.

“Wel eens van het dunning-krugereffect gehoord?” vroeg hij.