De laatste dagen leek het of ik op een andere planeet woonde.

Ik kan het niet langer negeren: André Hazes is dood. Overal werd er gewag van gemaakt. Radio en televisie gooiden hun programmering om – kranten en journaals openden met het bericht. Het volk werd in nationale rouw gedompeld.

Gisterenavond waren 50.000 mensen verzameld in de Arena om een laatste groet te brengen aan de zogenoemde volkszanger, Meer dan vijf miljoen (!) mensen hebben de rechtstreekse registratie op TV gezien. Als bij een voetbalwedstrijd waren er voor- en nabeschouwingen.

In de Arena stond de kist met daarin het lichaam van Hazes op de middenstip. Familie en vrienden zaten vooraan. Er waren toespraken en aubades. Na afloop werd de kist door het stadion gedragen als ware het een ererondje.

Vijf miljoen mensen dus, die hiernaar hebben gekeken. Ik ook, even, totdat ik verbijsterd de knop omdraaide. Wat was hier in vredesnaam aan de hand? En wat is er mis met mij, dat ik niet mee kan gaan in deze massa-emotie? Waar komt dit vandaan, trouwens?

Het is iets van de laatste jaren, volgens mij. Begonnen, aan de andere kant van het Kanaal, bij de dood van prinses Diana en overgeslagen naar Nederland na de moord op Pim Fortuyn. De dood heeft een nieuw gezicht gekregen.

Waar vroeger de tranen werden ingehouden en de gevoelens gecontroleerd, moeten deze tegenwoordig zoveel mogelijk worden geuit. Gelucht zou ik bijna zeggen.

Een stadion vol huilende, elkaar ondersteunende mensen. En vijf miljoen mensen thuis op de bank die hiervan getuige waren. Ongetwijfeld ook tot tranen toe geroerd.

En ik – ik ben de onbegrijpende buitenstaander.

Voor alle duidelijkheid: ik kijk er niet op neer, maar ik kijk er tegen aan.

Hebben we nu definitief afscheid genomen van André Hazes of van het nuchtere Nederland?

[Welke kanttekeningen niet wegnemen dat ik persisteer in ook zo’n rouwbeklag. Iemand een idee wat ik, behalve doodgaan, daarvoor moet doen?]