Valreep: het laatste stuk chocola. Johan Anthierens

“Klopt dat?” vroegen de twee vaste gasten. “Ga je weg?”

’t Nieuws gaat snel, dacht ik — ík had ze ’t niet verteld. Maar ik knikte. De gezichten gingen als vanzelf in mineur.

“Och, wat jammer.” zeiden ze bijna gelijktijdig. “Weet je al wanneer?” Ik schudde Nee.

“Zodra ’t kan.” zei ik, zo neutraal mogelijk. D’r volgde ’n stilte, die gelukkig te kort was om vervelend te worden.

“We organiseren ’n afscheidsfeest voor je.” besloot zij. Dit had ik zelf nog niet bedacht. Alsof ’t m’n laatste levensmoment was, flitsten de beelden van twee jaar door me heen. M’n reactie kwam snel.

“O nee, alsjeblieft niet.” spraken de herinneringen hardop. “Heel lief,” zei ik, “Maar liever niet.” Hij peilde me ’n ogenblik.

“Je hebt waarschijnlijk gelijk.” zei hij. “Wat moet je nou ook met ’n feest?”

Ik glimlachte.

“Niets.” zei ik.