Ook in het verdriet moet je maat houden. Teveel verdriet is onnozelheid. William Shakespeare

’t Meisje legde ’n notitieblok op de tafel. Op de lijntjes stonden ronde blauwe letters gekruld — met ’n hartje op elke ‘i’. Ze boog opzij en haalde ’n kaart uit d’r tas. ’n Condoleance-kaart, zo te zien. Ze haalde ‘m uit ’t cellofaan. Op de voorkant zag ik ’n regenboog en zwart-grijze woorden. ’t Meisje boog de kaart open. Met d’r wijsvingers schoof ze ‘m naast ’t notitieblok. Ze zuchtte.

“Zo.” zei ze. Waarna ze de pen pakte en de tekst van ’t notitieblok overschreef op de kaart. Met de linker-wijsvinger volgde ze de regels. Nadat ze klaar was, hersloot ze de kaart. Ze zuchtte opnieuw.

Zwijgend stak ze de kaart in de envelop. Dan keek ze op en wenkte de bediening.

“Doe mij ’n prosecco.” zei ze. “Dat heb ik wel verdiend.”