Ze spreidde haar handen op het bureau en sloot haar ogen.

“Eindelijk,” prevelde ze.

“Ssst,” maande ik. Ze reageerde al niet meer.

Ik keek om me heen en liet de ruimte tot me doordringen. De hal waar we zaten, met de bezoekers die in- en uitkwamen, zoals dat altijd ging. Naar boven, over de monumentale trap, of terug langs dezelfde treden en door de draaideur weer naar buiten.

Alsof er niks was gebeurd.

“Hoor je dat?” verbrak ik fluisterend mijn zelf-opgelegde stilte. Ze knikte, nog steeds haar blik geloken.

“Ja,” zei ze, alsof ze naar adem hapte.

“Niks,” constateerde ik.

Weer bezag ik de opgang. Ze was weg. De schoonmaakster die alles had gestofzuigd. Elke trede, zoals ze dat elke ochtend deed, en elke volgende tree daarna. Tot ze klaar was en de stekker uit het stopcontact had getrokken.

“Het mooiste geluid,” verzuchtte ik, “de stilte erna.”

We glimlachten zacht.