“Maar wil hij dan niks zeggen?”

Alsof ik meende dat wat aandringen zou helpen. Ze schudde dan ook haar hoofd.

“Niks,” zei ze, “hij laat niks los over zijn nieuwe vlam.”

“Pentothal,” zei ik.

“Wat?”

“Natriumthiopental,” lichtte ik toe, “Pentothal is de merknaam. Eigenlijk een anestheticum, maar omdat het een bewustzijnsverlaging veroorzaakt, zou het werken als waarheidsserum. Eenmaal toegediend kan de schurk zijn leugens niet meer volhouden. Het heeft in veel thrillers behoorlijk wat succes gehad.”

“Ben je nu serieus?” fronste ze. Ze keek me daarbij aan alsof ze er zelf niet zo zeker van was. Ik overwoog haar de waarheid te vertellen, maar bedacht dat dat misschien een wat vervreemdende indruk bij haar zou achterlaten.

Ze wachtte, zag ik, op uitsluiting. Mijn kwartje kon beide kanten uitvallen.

Ik lachte.

“Nee, natuurlijk niet,” grapte ik. Haar ogen priemden nog even.

Dan lachte ze ook. Goddank, ze leek het te geloven.