Dit is de ochtend waarop ik juichend over de victorie van Glennis Grace op het Songfestival had zullen schrijven. Maar – zoals we weten – heeft zij de Finale van gisterenavond niet gehaald. Europa kon niet het enthousiasme opbrengen voor ‘My Impossible Dream’ dat Nederland er aan toe heeft gekend. Het is jammer, maar geen drama. Het is in elk geval niet de reactie van een slechte verliezer waard, zoals Amazing Grace zich toonde door na afloop te verklaren dat Nederland nooit meer aan het Festival zou moeten deelnemen. Jammer, dat Nederland – net als vorig jaar – een deelnemer heeft ingestuurd die geen waardigheid kan behouden nadat er geen overwinning in heeft gezeten.
Ik moet zeggen dat, afgezien van dit smetje, ik met blijde verbazing naar het feestje heb gekeken. Goed, er was veel glitter en af en toe leek het meer op een kistje met kermisjuweeltjes dan op een liedjeswedstrijd – maar dà t is Europa.
Toen enkele jaren geleden, na de val van het IJzeren Gordijn, de landen uit het Oosten mee wilden doen, waren we blij. Dit was een bewijs dat het Europa van eenheid in verscheidenheid de toekomst zou zijn. Ik vond het, eerlijk gezegd, jammer dat de verplichting om in de eigen taal te zingen werd geschrapt. Net als veel mensen verwachtte ik dat er een eenheidsworst aan liedjes zou komen. E̩n van de charmes van het Eurovisie Songfestival was Рmijns inziens Рaltijd geweest dat het liedjesfestijn een lappendeken was van alle culturen die dit continent herbergt. Ik was bang om naar vijfentwintig ABBA-klonen te zullen moeten gaan kijken en luisteren.
En daarom was ik gisteren zo blij verrast: alle diversiteiten van Europa waren te zien en te horen. En dat boven het niveau van de klompendans, maar getransformeerd naar de ritmes van deze tijd.
Waar ter wereld kun je zoveel verschillende culturen ontmoeten als in de Oude Wereld? Wim Sonneveld verklaarde het al: als hij ergens in Europa was, voelde hij zich overal thuis. Maar als hij voet zette in Amerika, verlangde zijn hart naar Europa.
En zo is het maar net. Wat een rijkdom! Wat een veelheid! Wat een verscheidenheid!
Ik ben er van overtuigd: ik ben een Europeaan.
[En nog even over de vermeende vriendjespolitiek van buurlanden – en dan met name in het Oostblok: Nederland blijkt in de voorronde van donderdag 53 punten te hebben gescoord. Douze points kregen we – zoals zo vaak – van België. Gek hè?]
Ik vond het heel gezellig.
{Mowl: dat zijn er al twee.}
Ik voel me Europeaan. Ik ben trots op het feit dat ik Europeaan ben, maar ik weiger om te gaan werken voor de aanleg van wegen in Polen, voor de extra subsidie in Ierland en de extra inkomens subsidies in Slovakije… dus nee.. geen EU grondwet voor mij. Ik stem TEGEN een ONDEMOCRATISCH Europa.
{Mowl: we betalen zonder morren belasting voor de onderontwikkelde regio’s in Nederland. Waar liggen de grenzen?
PS – vergeet dit niet.}
Ik weet dat het not done is om de link te leggen, maar jij gaat dus VOOR stemmen 1 juni? (ik ook: ondanks alle haken en ogen, geloof ik in één wereld, te beginnen in Europa…)
{Mowl: ik ben voor Europa, maar niet noodzakelijkerwijs voor het referendum over de grondwet.
PS – vergeet dit niet.}
Europa als kistje met kermisjuweeltjes, ik zie al een leuke poster voor me. Misschien een leuk idee voor de nieuwe euro’s die zullen worden uitgebracht?
Tsja, deels is het vriendjespolitiek, maar zou het ook niet vooral komen omdat culturen en muzikale smaak van landen die vlak bijelkaar liggen vaak sterk met elkaar overeenkomen?
{Mowl: sterker nog – het zou vreemd zijn als het anders was.
PS – vergeet dit niet.}
hahaha, je hebt gelijk René…
Ik weet nog ik vroeger erg verbolgen was als er geen punten kregen van België, klopt.
En nu, nu verwijten we de oostbloklanden dat ze hetzelfde doen. Je hebt gelijk
{Mowl: natuurlijk heb ik gelijk.}