We stapten samen in de lift, de oudere man en ik. Ik drukte op de knop van mijn bestemming. Zo deed ook hij. Daarna ging hij tegen het bedieningspaneel staan.

“Laten we maar omhoog gaan.” zei de man. Hij wachtte geen reactie af van mij. “Geen punt.” antwoordde hij zichzelf.

Op de eerste verdieping hield de lift stil. De deuren gingen open en een vrouw stapte in. Ze zocht naar de knoppen achter ’s mans rug. Vertwijfeld keek ze hem aan. Zijn ogen lichtten op.

“O.” zei hij, “Sta ik in de weg?”

De vrouw glimlachte ongemeend, terwijl de man een stap opzij zette. Ze drukte op de knop. De man hernam zijn vorige positie.

“Geen punt.” zei hij.

Op de volgende verdieping herhaalde zich het voorgaande. Weer een vrouw, die zoekende naar de knoppen, de man aankeek. En de man die – alweer – schijnbaar verbaasd opmerkte dat hij blijkbaar in de weg stond. Hij maakte plaats, waarna de vrouw haar knop kon bedienen. Daarna keerde de man terug met zijn rug tegen het paneel aan.

“Geen punt.” zei hij.

[Zo werden we langzaam omhoog getrokken, verdieping voor verdieping. Terwijl de man telkens weer ontdekte een strategische positie te hebben ingenomen in de lift. En telkens weer liet hij er zijn verbazing over blijken. En keerde hij weer terug naar zijn uitgangspositie.

“Geen punt.” zei hij dan. Tot we boven waren en de man en ik samen de lift verlieten. Hij knikte vriendelijk. Ik bad dat we niet samen de lift terug naar beneden zouden nemen.]