De gewone waarheid is niets, je moet ze een beetje smakelijk verpakken. Kees van Kooten (1941)

’t Was alweer bijna ’n jaar geleden dat ik de Deen en de anderen zag. We omhelsden mekaar als verloren vrienden.

“Kun jij nog wel over straat?” vroeg iemand. De Deen glimlachte. Ik keek vragend.

“M’n broer doet mee met ’n talentenjacht op televisie.” verklaarde die. “En nou is ie al bij de laatste tien.” Hij keek op z’n mobiel. “Ik ben d’r elke week bij.” Hij legde de telefoon weer weg. “Zo zijn we bekend geworden.”

Terwijl iedereen glimmend knikte had ik geen idee waar ze ’t over hadden. Of liever: toch wel ’n beetje, zoals je soms in de krant over iets heen leest wat je niet echt interesseert.

“Gunst.” zei ik. De Deen keek me even aan. Toen lachte die.

[Vorige week zat ie op Bali. Volgens mij vond ie dat leuker.]