Haar achtergrond was behangen met Duitse schlagers.

“Wanneer kom je weer eens langs?” vroeg Lenie eroverheen. Ik moest haar vertellen dat dat er voorlopig niet inzat.

“Dat is waar ook,” herinnerde ze zich, “jullie mogen vandaag het huis niet uit. En morgen dan?”

Zoals zoveel mensen van haar generatie zouden doen reageerde ze gelaten toen ze hoorde dat ik nog geen idee had wanneer ik weer op bezoek kon komen. Men is vaak al vergroeid met tegenslag, dat een vast element van het leven is geworden. Het mopperende Het zal weer eens niet is voor vast ingewisseld met het lijdzame Het is niet anders.

“Ach ja,” zei ze, “ik heb in elk geval de muziek nog. Hoor je het?”

Ze richtte de telefoon op de luidspreker. Het duurde maar even voordat ze de hoorn weer naar haar mond bracht.

“Mooi hè?” zei ze. “Zo kom ik de ochtend wel door.”