Geklopt

Ik was bij tante D met een bosje rozen en een chocolade letter. Tante D was jarig.

-„Ik moet maar weer es gaan.” zei ik na enige tijd.
-„Ben je met de trein?” informeerde tante D. Ik knikte bevestigend. „Rijden ze nog wel een beetje op tijd?”

-„Och. wat zal ik zeggen,” zei ik, „De laatste tijd mag ik niet klagen.”

Dat had ik niet moeten zeggen.

Ik had het moeten weten toen de trein vervolgens al met bijna een half uur vertraging op het station aankwam. Met enige moeite zette hij zich in beweging. Op het eerstvolgende station hield hij halt om niet meer verder te gaan. De reizigers keken elkaar in onwetendheid aan. Tijd verstreek. Eindelijk klonk een omroepbericht.

-„Er staat een vrachtwagen in brand, even verderop.” zei de stem. „Vanwege gevaarlijke stoffen aan boord van die vrachtwagen mogen we op last van de brandweer niet verder rijden.”

Ik greep mijn tas en rende de trein uit, op weg naar het busstation. Dan maar met een omweg naar huis.

Er waren er meer die dit idee hadden opgevat. Tientallen medereizigers verdrongen zich bij de ingang van de enige aanwezige bus.

-„Dit is geen treinvervangend vervoer.” zei de chauffeur. Dat betekende dat het treinkaartje niet geldig was. Enkele mensen dropen teleurgesteld af. Wachtend op treinvervangend vervoer. Ik had gelukkig een strippenkaart. Trots hield ik hem in m’n knuistjes geklemd.

-„Naar A, alstublieft.” zei ik beleefd tegen de chauffeur. Hij stempelde vijf strippen af. Ik drong me een weg de bus in. Veel passagiers stonden al in het middenpad. Een jongen zat op een dubbele stoel, zijn weekendtas op de andere zitting.

-„Mag ik daar zitten?” vroeg ik. Met lichte tegenzin haalde de jongen zijn tas weg. Ik had een zitplaats!

Even later verscheen een bejaard echtpaar. Heel even flitste het door mijn hoofd dat ik eigenlijk moest opstaan. Maar ik deed het niet. Ook niet toen de bejaarde vrouw me bijna dwingend aankeek. Ik zag haar denken. Maar ik was onvermurwbaar.

Ik ben tot A blijven zitten.

[Niet dat ik me niet schuldig voelde. Integendeel. Ik voelde me vreselijk schuldig. Dat ik een comfortabele zitplaats had en zij niet was moeilijker voor mij dan voor haar.]

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.