Mijn moeder heeft elke maand haar geld terug van de Staatsloterij. Wanneer zij dit vertelt, vragen mensen bewonderend hoe ze dat doet.

-“Gewoon,” zegt ze dan, “Door geen lot te kopen.”

Ikzelf ben niet zo wijs. Brrrr ook niet, hoor. Neem nou diezelfde Staatsloterij: we hebben d’r een abonnement op. Elke maand wordt weer geld afgeschreven, zodat we weer een keer mee kunnen doen. En waarom? De spanning?

Neu. We kijken niet eens. Als er een prijs is gevallen op ons nummer, horen we het wel.

Maar gisteren was het een tikje anders.

Ik had diverse mailtjes gekregen van mysterieuze mensen van uit de hele wereld die mij een enorm fortuin toebedacht hadden. Ik zit namelijk in mijn geluksperiode, zo schreven ene Maria, Dr. Z en nog enkelen die het konden weten. Vijfhonderd duizend euro zou nog het minste zijn wat mijn kant op zou komen.

Om het geluk een handje te helpen moest ik dan wel een kleine donatie doen aan die ene Maria, Dr. Z en die anderen, maar dan zou ook niks mijn financiële geluk meer kunnen tegenhouden.

Ach wat, dacht ik, als het geluk me toelacht hoef ik daarvoor niet eerst iemand anders te betalen. Ik doneerde niets, maar droomde wel prompt dat ik inderdaad een half miljoen had gewonnen.

Dat was niet verkeerd. Het gaf me een zeker overwinnaars-gevoel. Maria, Dr. Z en al die anderen konden toch geen ongelijk hebben? Als iemand dit keer zou winnen, was ik het. Ik wist het zeker.

Dus ging ik na de trekking van deze maand naar de webstek van de Staatsloterij en logde in op mijn persoonlijke pagina. Mijn hart maakte een sprongetje.

Daar stond het: ‘Gefeliciteerd met uw prijs’!

Ik heb dertien euro vijftig gewonnen.

Maria en Dr. Z hadden het bij het rechte eind gehad. Dat het geen vijf ton is, is mijn eigen schuld: had ik maar een klein bedrag aan ze moeten overmaken. Ach, in elk geval kan ik weer een maand meedoen.

[Toch es bij mijn moeder informeren hoe dat systeem van haar nou precies werkt.]