Telefoon.

“Met René”, nam ik op.
“Met wie?” klonk een haastige mannenstem.

“Met René”, herhaalde ik.
“Geef me Teun even.”

Ik ken geen Teun.”
“Wat?”

“Ik ken geen Teun.”
“Ach man, hou op”, klonk de stem korzelig. “Geef me Teun.”

“Het spijt me”, loog ik, “Hier is geen Teun.”

Het was een klein moment stil.

“Dit is toch…” — hij noemde het nummer. Mijn nummer.

“Het nummer klopt”, zei ik. “Maar het is niet het nummer van Teun.”
“Van wie is dat dan?”

“Van mij.”
“Kom op, man!”

“Nee, echt.”
“En jij bent niet Teun?”

“Nee.”
“O.”

[Zonder verder iets te zeggen hing de man op. Als iemand Teun kent: iemand is op zoek naar hem.]