Geraniums

Het waar geluk is stil en bloeit het schoonst verborgen. Rhijnvis Feith

“Ik heb dus een collegaatje,” zei ze, “nou ja, die had ik dus, en die mankeert van alles.”

Haar wenkbrauwen klommen naar de hemel.

“Maar ja,” ging ze verder, “die is pas achtenzestig en ik te oud. Nog nooit iets gemankeerd, geen enkel medicijn geslikt of wat dan ook en kerngezond. Het is de kalender die me nekt.”

De getoonde berusting kwam strijdvaardig op het toneel.

“Ik zit nu al bijna een jaar thuis, omdat ik zeventig ben. Ik ben van de risicogroep, dus nu even niet, dankjewel. En dat terwijl ze in de zorg mensen tekort komen. Ook vrijwilligers, als ik.”

Haar ogen verdichtten zich.

“Ik zweer je,” vermaande ze, “zodra dat vaccin er is, sta ik vooraan in de rij. Kan me niet schelen dat ik nog nooit iets heb genomen.”

Ze schudde haar hoofd.

“Ik ben toch nog veel te jong om achter de geraniums te zitten?”

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.