Ze schuilden voor de regen onder het afdak van de parkeergarage, de vrouw en de kleine jongen. Hij droeg een geel-blauw helmpje in hetzelfde geel-blauw als zijn fietsje, dat ook nog eens geel-blauwe kwastjes aan het stuur had.

“Jakkes,” verwenste de man die zinloos kwam aangehaast, omdat hij toch al nat was tot op zijn botten. Hij opende de traliepoort zonder acht te slaan op de twee wachtenden en ging aan hen voorbij.

“Ik geloof dat het ietsje minder wordt,” schatte de vrouw over de regen aan de kleine jongen. Die draaide zich meteen om naar de man die naar binnen was verdwenen.

“Het wordt minder,” riep hij die toe. Zijn stem galmde langs de betonnen muren en weerkaatste als een stuiterbal op de zilveren maan. Er kwam niet meteen een reactie, alsof de man de boodschap op zich moest laten inwerken.

“Vertel mij wat,” somberde hij dan toch uiteindelijk.