Ik sprak en lachte met de drie vrouwen. Dat hoort bij mijn werk, spreken en lachen met vrouwen. Ook met mannen, maar die waren er nu niet en daar gaat het dus niet om. Afijn, bij dat lachen wierp de blonde van de drie haar hoofd naar achteren. Die beweging dwong me naar haar kijken.  Een ogenblik verstarde ik van binnen. Ik weet niet of dat van buiten zichtbaar was, maar van binnen voelde dat zo. Ik herkende haar gezicht.

Beter gezegd: ik herkende de trekken van haar gezicht. Er hoorde ander haar bij, dat zag ik meteen. Maar de rest was duidelijk gekend. Er ging een soort van signaal af, zeg maar, waardoor ik wist dat ik eigenlijk moest weten wie ze was, deze vrouw. Een ogenblik keken we elkaar recht in de ogen, toen zij haar hoofd weer naar voren deed. Ik las dat de herkenning eenzijdig was. Zij had me nooit eerder gezien, zag ik, of ze deed alsof ze me nooit eerder had gezien.

Ik liep terug om dingen te doen, koffie bijvullen of dat soort dingen, en probeerde — zonder resultaat — terug te halen wie de vrouw was.

Ook toen ze al even, als eerste van de drie, vertrokken was, bleef ik haar nakijken, alsof ze zo in mij terug zou komen. Maar de deur bleef dicht en mijn geheugen onthulde niets. Haar trekken vervaagden.

Ze zou eens moeten weten, dat er iemand aan haar dacht, op dat moment, vond ik.