Het einde nadert

Het rampjaar 2004 hebben we met een zucht van verlichting afgesloten. Maar dat betekent nog niet dat we weten wat 2005 voor ons in het verschiet heeft.

Ik ben een verschrikking om mee samen te leven. Zo, dat is maar beter gezegd. Ik ben me schijnbaar constant bewust van de sterfelijkheid; de eindigheid van alles. Slechts een klein zetje is nodig om me helemaal over de rand te laten gaan.

In het kader van De Feestdagen was daar op de televisie de vertoning van Funny Girl. (Waarom ik die nog niet op dvd heb is me een raadsel. Nou ja, komt wel.)

Deze film met Barbra Streisand loopt slecht af. Zoals alles in het leven, denk ik dan.

Toen we later gingen liggen voelde ik Brrrrs armen alsof het de laatste keer was. Pimmetje sprong op het bed en ik voelde zijn ongeduldige pootjes alsof het nooit meer zou gebeuren. Mijn hart kon ieder moment breken. Wat zou ik zonder ze moeten?

[Zo’n voorschot op verdriet is ziekelijk, zou je kunnen zeggen. Ik vind het gewoon lekker. Verdomme, ik ben eigenlijk best gelukkig!]

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.