De zon schijnt. Het zou niet mogen.

De zon schijnt en de lucht is blauw en de mensen zijn er vrolijk, waar er droefenis moest zijn en duistere wolken boven een huilende hemel. Want onze vriendin zal gaan.

We wisten niet dat ze vergankelijk was.

Ik waarschuw vast: met haar laatste ademzucht, de laatste harteklop, zal de aarde stil zijn. Ze zal niet beven, geen voorhangen zullen scheuren en geen wind zal er opsteken die ieder van ons zal doen inkrimpen en wegvluchten en vermanen: ze is er niet meer, mens, gedenk dit moment en wees voorbereid op een lange, kille weg zonder haar.

Zo zal het niet zijn, zo zal het niet gaan. Alleen in de wereld aan de binnenkant van hen die haar gekend hebben. Daar zullen tranen vloeien en geweeklaag klinken uit het diepste van de ziel.

Voor anderen zal de zon schijnen. Het moest niet mogen.