Als ik maar lang genoeg blijf wachten
Zal er een eeuwigheid niets gebeuren. Gerrit Komrij

Buiten de supermarkt wachtte een kleine hond. Binst hij wachtte, jankte hij. Het regende bovendien, dus zijn verdriet leek rechtvaardig. Ik kreeg met hem te doen.

Net dat ik op hem af wilde lopen om, weet ik het, wat troostende woorden te spreken of een bemoedigende aai over zijn kop te geven, openden de schuifdeuren en kwam een dame van middelbare leeftijd naar buiten.

De hond staakte meteen zijn geklaag en begon te piepen. Maar zo donker als daarnet zijn bestaan werd bezongen, zo vol vreugde en verwachting klonk het nu. De dame naderde de hond met haar boodschappenwagentje.

“Rot op, stom beest.” grauwde ze. Ze duwde het dier opzij om haar karretje te kunnen parkeren.

[De hond ontging de misplaatstheid van zijn blijdschap. Tot de dame haar muntje had geïncasseerd en verdween. Dan zette hij zijn elegie opnieuw in.]