Wie een dak boven zijn hoofd heeft, ziet de hemel niet meer. Hans Kudszus

De vrouw, even verderop op het grasveld, zette een plastic tas op haar hoofd. Ze had er even naar moeten zoeken tussen de spullen die ze bij zich had. Daarna schonk ze bier uit een blikje in een kunststof bekertje en keek me aan.

Ze glimlachte en proostte.

Ik glimlachte terug.

Ze rommelde nog even verder in de tassen die ze met zich had meegenomen. Ze haalde een discman tevoorschijn (die ze in haar trui verstopte) en een blokfluit. Die was doorzichtig groen en ik hoopte dat ze er op ging spelen. Maar in plaats daarvan begon ze te zingen – zachtjes. Te zacht om goed te kunnen horen.

Ze stopte al snel om haar bekertje bij te schenken.

Weer proostte ze vriendelijk naar mij.

Dan zette ze haar handen achter zich en liet de zon op zich schijnen. De plastic tas ging af.

Daar was het misschien te warm voor.