De zoetste wraak is de liefde winnen van je vijand. Ashleigh Brilliant

Ik had mezelf beloond omdat – nu ja, de werkelijke reden ben ik vergeten, maar de chocolade-brownie met oreo-stukjes en het dito taartje met abrikozenvulling moesten wel verdiend zijn: als het niet was om wat ik tot dan toe had gepresteerd, dan wel vanwege mijn toekomstige verdiensten.

De verwennerijen had ik in een bruine papieren tas meegenomen naar het hoogste punt van het park, aan de voet van de uitkijktoren, waar een bankje stond. Daar zat ik, terwijl ik het eerste gebakje uitpakte en met de ogen half gesloten proefde.

De cake was zacht en de chocolade puur – het zou me niks verbazen als ik tijdens het consumeren ervan wellustig had gekreund.

Een hardloper kwam de heuvel opgerend: hij was bezweet van zijn krachttoer. Hij hijgde hoorbaar.

“Goed bezig.” moedigde ik hem volmondig aan.

Hij zag, maar zweeg verbolgen en rende verder.

Het was een goed moment voor mijn tweede gebakje.