Het kan altijd erger.

Dat is wat ik dacht dat ik moest denken bij het lezen van de reeks verslagen van die schrijver in Genua, die meldde dat hij – hoewel opgesloten binnen zijn eigen muren – toch zijn rokkostuum had klaargelegd voor het avondmaal dat hij later die dag met zijn vriendin tot zich ging nemen. Decorum is relevant.

In Genua, nota bene.

Het toeval wilde dat ik net zijn magnum opus uithad voordat ik zijn laatste bijdrage zag. Het was alsof de tijden voor en na de crisis ineens haarscherp werden afgebakend. Er was geen overgang – althans geen duidelijk waarneembare.

De Hoogmoedige is gedwee geworden, zo las ik, met zwijgende ambulances door doodse straten. Met enige bitterheid vermoedde ik dat dit ook voor de Genoeglijkste gold, al zijn de verloren zielen hier nog niet zo talrijk als daarginds. Maar wie weet wat ons te wachten staat?

Het kan altijd erger.