 |
|
Eergisteren stond een jongen van de kabelboer op de voicemail: hij had hoogstpersoonlijk onze internettoegang hersteld.
Ik volgde de instructies en mijn hart begon heftig te kloppen – de kabelboerenjongen had niks teveel gezegd. Bitjes en bytjes vlogen weer als vanouds om m’n oren.
Toen ik gisteren weer achter mijn iBookje kroop was de verbinding weer weg. Ik belde prompt weer naar de helpdesk. Een jongedame stond me te woord.
“Welke Windows-versie gebruikt u, meneer?” vroeg ze.
‘O jee.’ dacht ik.
“Ik gebruik geen Windows.” biechtte ik op. “Ik heb een Apple.”
Ik verwachtte nu verwarring aan de andere kant. Maar niets van dat.
“Ik ook.” verbaasde de engel mij. “Sinds een maand of vijf. Ik wil nooit meer wat anders.”
[In geen tijd hielp ze me. Ik sjees weer over de digitale snelweg als vanouds. Het geloof in de mensheid is hersteld.]
Of je niet weggeweest bent!!!!!!
{Mowl: bij wie ik in het hartje zit ben ik nimmer ver weg.}
Ik weet nog een leuke website.
{Mowl: gaat dat zien! Gaat dat zien!}
Een vriend van mij moest laatst door de helpdesk van @Home worden doorverbonden met de technische servicedienst. Zonder blikken of blozen antwoordde de betreffende medewerker op de vraag wat de wachttijd was: “anderhalf uur meneer”. Alsof je niets beter te doen hebt.
{Mowl: ik vind anderhalf uur toch sneller dan drie weken.}
Heb je haar naam en directe nummer gevraagd? Is handig voor de volgende keer…
{Mowl: stom hè, als het een man was geweest had ik al zijn persoonlijke gegevens gevraagd. Maar nu?}
De dagen van ergernis, kommer en kwel zijn voorbij. Vind wel dat het heel lang geduurd heeft, toch!
{Mowl: er ligt nu een claim bij de kabelboer. Klinkt dat?}