Neem je baan nooit al te nauwkeurig onder de loep, want dan ontdek je hoe onbenullig je werk is. Faith Hines

Ik wist bijna zeker dat ik behoorlijk braaf was geweest. Toch voelde ik me betrapt, zoals de man naar me keek. Hij snoof nog net niet smalend, maar verder was het zonneklaar dat hij meteen al geen hoge pet van me op had.

“Wat doet u hier eigenlijk?” vroeg hij, met die nadruk op het werkwoord, alsof hij wist dat de gedwongen rechtvaardiging van mijn eigen bestaan me ontiegelijk ondermaats zou laten voelen. Om minder zou ik normaal gesproken al in snikken zijn uitgebarsten, maar ik hield me sterk, dit keer. Ik verklaarde zo rustig mogelijk de aard van mijn functie.

De man proefde desalniettemin mijn aarzeling, dat was zeker. Zijn ogen knepen toe, waarna hij me onderzoekend aankeek. Dan deed hij een halve stap naar achteren.

“Ja ja.” zei hij alleen maar.

[Het dedain waarmee hij dit uitsprak was fataal. Nou ja, bijna fataal. Gelukkig was het bijna weekend.]