“Waar keek jij vroeger naar,” vroeg hij, “als kind, bedoel ik.”

Het was meer dan louter nieuwsgierigheid, kreeg ik het idee.

“De Kijkkastman,” antwoordde ik. Ik zag dat het een voor hem onbekend programma was.

“Whatever,” zei hij, “waar het me om gaat is, dat ik wed dat je dan op tijd voor de buis ging zitten.”

“O ja,” wist ik, “en dan kwam eerst een foto van een vrouw met bloemen en daarna de klok.”

“En de laatste minuut een pingeltje,” knikte hij. Ik knikte mee.

“Een pingeltje, ja,” terugdroomde ik.

“Dat is allemaal weg,” onderbrak hij mijn nostalgie.

“Jij had geduld,” zei hij, “jij zat daar in afwachting,” zei hij. “Nu is alles instant. On demand. ‘Ik wil het en ik wil het nu’,” zei hij.

“Jammer,” zei hij. “Zo ontzettend jammer.”

Ik kon intussen niet wachten om mijn telefoon te pakken en De Kijkkastman terug te zien.