“Weet iemand van jullie misschien waar ik nog leuke mondkapjes kan krijgen?” vroeg collega F. We stonden, met gele waarschuwingshesjes aan, de hernieuwde bezoekers te instrueren over desinfectiemateriaal en winkelmandjes. Het was an sich al een surreële gewaarwording waarin ik was terechtgekomen, zonder enige medische kennis of verstand van massa-bewegingen – en dan kwam die vraag er ook nog eens bovenop.

Ik wist ook nog eens een antwoord.

“Daar-en-daar,” vertelde ik, omdat ik het zelf had gezien, “even voorbij de roltrap is een bijouteriewinkeltje en daar staat een rek met kapjes voor een euro per stuk.”

“Een euro?” meende F. misprijzend, “Kan dat wel wat zijn?” Ik haalde mijn schouders op – ik had geen idee. Ik had er ook geen weet van daar ooit wel een idee van te hebben gehad.

“Het is ook allemaal nieuw voor mij,” verweerde ik.

F. knikte.

“Ik ga straks wel even zelf kijken,” schikte ze.