Ze was in het gat gesprongen, zoals dat heet, dat ontstaan was toen de corona-crisis in alle heftigheid toesloeg.

“Opeens moest iedereen mondkapjes dragen,” zei ze, “en raad eens: ik heb een gigantisch naaiatelier achter mijn winkel – en tijd genoeg, dus dat was kaasje.”

Ze grijnsde met een duiding, dat wil zeggen, alsof ze handelde met voorkennis maar tegelijk wist dat ze haar nooit zouden betrappen. Zo’n duiding, dus.

“Dat kwam even mooi uit, in deze tijd,” zei ze. Ze draaide er haar hoofd bij, een beetje schuin, met de kin naar beneden en de ogen omhoog gericht, zo van: Zeg maar niks meer, ik weet genoeg.

Hierna kneep ze haar ogen toe.

“Ik ga ze nu enkellaags maken,” zei ze, “dat scheelt de helft van de kosten en levert dus twee keer zoveel op.”

Ze veerde overeind met een kort schallende lach.

“Werken doen ze toch niet,” weerklonk ze.