Kerstdag

Tradities zijn de wegwijzers die diep in ons onderbewuste verborgen zitten. De krachtigste zijn degene waar we niet bewust van zijn. Ellen Goodman

Toen het al te laat bleek te zijn, dacht ik aan Kerst, hoewel dat het laatste was waar ik me mee bezig wilde houden. Maar ik bleek niet de enige.

“Wat doen we nu met kerst?” vroeg de jongen me na het afscheid. De man die vlakbij stond had hetzelfde.

“Ja,” betoogde die, “hoe moet dat nu?”

“Ik heb precies hetzelfde gedacht,” mompelde ik – half beschaamd en met voelbaar rode konen.

Het was namelijk een gewoonte geworden – nee, geen gewoonte: een traditie, meer nog dan een traditie: een baken in december, waar naar uitgekeken werd, door de jongen, de man en de rest van de tafelgenoten, die, zorgvuldig genodigd en gerangschikt door haar aan de oogstrelend gedecoreerde dis gezet waren voor, nou ja, voor dat dus: het baken van december.

“Het mag niet stoppen, alleen maar omdat ze dood is,” meende de man.

We waren het er alledrie over eens.

Standaard