Ik heb eigenlijk niks met Klaas Gubbels, laat ik dat voorop stellen. Klaas Gubbels schildert eigenlijk maar een paar dingen. Koffiepotten. Of tafels. Of koffiepotten en tafels. En dat al tientallen jaren lang. Je zou kunnen zeggen, dat, als je één schilderij van Klaas Gubbels hebt gezien, je ze allemaal hebt gezien.

Toch is Klaas Gubbels een bekend en geliefd schilder. Begrijpen deden we dat niet. Tot we al zo’n half jaar geleden geleden bij de kunstuitleen een werk van hem zagen dat meteen klikte. Kan gebeuren. Jammer genoeg was het werk al gereserveerd en wij konden alleen maar achter in de rij aansluiten.

Afgelopen donderdag ging de telefoon. De kunstuitleen. Onze keuze van Klaas was gearriveerd. Of we nog geïnteresseerd waren? Er waren namelijk kopers voor het werk. En kopen gaat natuurlijk voor lenen. Tenzij wij het zelf zouden kopen. [Misschien ter nadere informatie: afgelopen zaterdag signeerde Klaas in de kunstuitleen boekjes met foto's van zijn koffiepotten. En tafels. Of allebei. En het was er stervensdruk van mensen die een glimp wilden opvangen van, zo zou hij zichzelf graag betitetelen, de Nederlandse Picasso. Allicht dat daar iemand tussen zat, die het door ons gereserveerde werk wilde kopen.]

We spraken af, dat we gisteren nog even een kijkje zouden nemen en dan een besluit zouden nemen.

Toen we in de kunstuitleen het stuk zagen, waren we verkocht. Het was nog mooier dan we dachten, vreemd genoeg. Want wat stelde het eigenlijk voor? Een hartvormige koffiepot met een lange tuit, zwevend boven een tafel. Wat had deze koffiepot dat we hem wilden hebben?

We hebben de koffiepot gekocht.

Ik heb nog steeds niks met Klaas Gubbels. Maar ik heb ‘m wel aan de muur hangen.

(Aankomende maandag vrijdag is ‘r een docu over hem bij Het uur van de wolf.)

(Oja, de foto is van Peeze koffie. Is-tie soms door (andere) René gemaakt?)