Uit de komkommertijd valt moeilijk een slaatje te slaan. Bas van der Ven

Een boomlange vrouw in een roze mantelpakje sloeg de deur met kracht open. Ze spoog op de grond en gooide de deur weer dicht.

“Dat was D.G. Shirley.” fluisterde een andere vrouw in een roze mantelpakje – maar dan van gewoon postuur.

“D.G.?” vroeg ik. “Als in Directeur-Generaal?” De andere vrouw knikte.

“D.G. Shirley.” galmde een derde roze vrouw, die ineens van om de hoek was gekomen. “De belangrijkste vrouw van Binnenlandse Zaken.”

“En daarbuiten.” wist de tweede. Ze knikten allebei.

“Dat is niet niks.” zei ik. Ineens zaten we alledrie (de twee roze dames waren meegekomen) in een oude, gele achtbaan. Ons karretje raasde naar beneden, maar miste de krakkemikkige rails, waardoor we uit de bocht vlogen en enkele meters lager op de grond terecht kwamen. Ongedeerd stapten we uit.

Potjandrie, dacht ik, omhoogkijkend. Deze droom zou ik moeten opschrijven!

Maar al snel was ik dat door de koorts vergeten.