De jongen wilde weten waar het station was en ik wees hem de weg. Maar daarmee was het verhaal nog niet gedaan.

“Weet u misschien hoe duur een enkeltje naar D. is?” vroeg hij. Ik had hem kunnen zeggen dat hij dat op het station kon navragen, maar ik zocht het voor hem op. De prijs viel hem tegen, zo te zien.

“Ik moet naar mijn zus,” vertelde hij verder, “mijn moeder heeft me eruit gezet en mijn zus woont in D.”

Het was veel informatie. Ik greep zonder nadenken in mijn broekzak.

“Nee, nee,” bezwoer de jongen, “ik red het wel. Weet u hoe laat het is?”

“Kwart over drie,” zag ik, “nog lekker vroeg.”

Ik had net zo goed kunnen zeggen dat de zon zo mooi scheen of dat het lente was. Woorden waar niemand iets aan had.

De jongen zei er niks van. Hij bedankte me alleen.