|
“’t Zou ook best ’n midlife-crisis kunnen zijn.” opperde ik, nadat ik m’n onvoldaanheid had uitgesproken over m’n dagelijkse bestaan, zonder dat ik kon duiden wat d’r nou precies mee mis was — niet meer dan ’n onbestemd gevoel, zeg maar. Brrrr had me zwijgend aangehoord.
“Midlife-crisis?” zeidie toen voorzichtig. Hij sprak ’t woord uit als iets allesbehalve denkbaar. Ik voelde zowat ’n glimlach opkrullen uit dankbaarheid voor de lieve geste.
“Ben je daar niet erg laat mee?” fronste ie toen. Ik haperde.
[“Maar je bent daarentegen altijd overal laat mee geweest.” duwde die de dolk nog iets dieper. “Dus ’t zou best kunnen.” Hij knikte. Hij was serieus.]
Die Brrrr had net zo goed Brutus kunnen heten.
{Mowl: m’n leven is zo zwaar.}
Oeh, wat een contrast van het ene op het andere moment…
Pijnlijk ook wel 😉
{Mowl: ik zou d’raan moeten wennen, zou je denken.}
Ouch !
That must have hurt.
{Mowl: jij begrijpt ’t.}