Als je elke dag dezelfde trein neemt naar je werk, vallen je langzaamaan de mensen op met dezelfde routine. Zoals het meisje met de gejaagde ogen, die elke dag een stapel kranten meeneemt. Of de jongen met de walkman en de baggy trousers (waar was die vandaag?). En de streng kijkende man met zijn benen bril en zijn zandkleurige giletje.
Maar ook de man die zijn twee hondjes elke dag op dat tijdstip uitlaat. Even verderop zit de poes, die mij anders uitbundig begroet, te wachten tot het gevaar geweken is.

Een man, vrij klein van stuk, had ik een tijdje niet meer in de trein gezien. Hij werd door enkele medereizigers begroet.

-“Ben je weer begonnen?”
-“Is het allemaal goed gegaan?”

Een andere man (zijn haardos doet me denken aan een overleden oom) heeft kanker. Ik zou niet eens meer weten hoe ik dat heb gehoord. Hij weet niet dat ik het weet. We spreken elkaar ook nooit. Net zomin als al die andere mensen. We wisselen geen woord. Misschien zeggen we “Hoi”. Of we knikken.

Zoveel mensen. Zoveel levens. Zoveel verhalen.

Ik wil ze horen.